To nic nie znaczyło (XXI)

- Hej! - uśmiechnęłam się szeroko, kiedy wchodząc do szatni zauważyłam Maksa. Zakładał bluzę, jednak gdy tylko się z nią uporał, obdarował mnie uśmiechem, a później delikatnym pocałunkiem. - Zmęczony? - spojrzałam w jego oczy, pytając tylko dla potwierdzenia.
- Padam z nóg. Operowałem 6 godzin. Przywieźli chłopaka. Więcej szczęścia, niż rozumu. Nie pierwszy raz zresztą. Hospitalizowaliśmy go kilka razy... Ale tym razem może się tak łatwo nie wylizać – westchnął, opierając się plecami o szafkę i obserwując, jak się przebieram. - Na pewno kojarzysz, bo widziałem Twoje podpisy w jego karcie. Madura... Bartek? Chyba tak.
- Ma... Madura? - powtórzyłam, dla pewności, że dobrze usłyszałam. Zniknął tyle czasu temu... Nie spodziewałam się, że jeszcze kiedykolwiek o nim usłyszę. A już na pewno nie tego, że go spotkam.
- … - skinął głową – Kojarzysz?
- … - powtórzyłam jego gest. - Co z nim?
- Wypadek na motocyklu. Poturbował się nieźle, a i tak nie był w najlepszej kondycji, poprzednio...
- A miał rzucić... - weszłam mu w słowo, jednocześnie sięgając do kieszeni po wibrujący telefon. - Z SORu. Muszę lecieć – spojrzałam na niego i pochylając się, przelotnie musnęłam jego usta.
- Ala! - zatrzymał mnie przy drzwiach. To było zupełnie irracjonalne, ale przestraszyłam się, że może... Chce zapytać o Bartka? - Przyjechałaś samochodem?
- … - odetchnęłam. Nie mógł pytać, przecież nie wiedział... Pokręciłam przecząco głową.
- Zostawić ci mój? Albo wiesz co? Przyjdę po Ciebie i zrobimy sobie spacer, hm?
- Cudownie – obdarowałam go uśmiechem, od razu ruszając w kierunku SORu, a dźwięk nadjeżdżającej karetki, który słyszałam już z oddali, skutecznie umożliwił mi pozbycie się jakichkolwiek myśli. 

 

><

Dwie godziny później siedziałam już w lekarskim, uzupełniając kartę nowego pacjenta. Składając ostatni podpis już miałam wstać, z zamiarem pójścia po kawę, kiedy moją uwagę zwróciła leżąca na biurku karta, wypełniona pismem Maksa. Przesunęłam ją w swoją stronę, od razu odczytując nazwisko Bartka. Usiadłam wygodniej, przeglądając kolejne zapisy...

- Cześć siostra – od lektury oderwał mnie głos Beaty. Uśmiechnęłam się szeroko, widząc jak zmierza w moją stronę z dwoma kubkami kawy.
- Czeeść. Dziękuję – posłałam jej ciepłe spojrzenie, od razu przysuwając sobie jeden z kubków, które postawiła na biurku i wzięłam kilka łyków. - Marzyłam o kawie.
- … - odwzajemniła gest, przyciągając sobie krzesełko i siadając po drugiej stronie biurka – Pracujesz?
- Wypełniałam kartę. Ale już skończyłam.
- A wiesz, że.... - zaczęła niepewnie, uważnie mi się przyglądając.
- że Bartek jest na oddziale? Wiem. Maks mi powiedział.
- Maks uratował mu życie.
- … - skinęłam w kierunku leżącej obok mnie karty – Właśnie przeglądam. Mówił... Obiecywał, że to rzuci...
- Tak to już jest, jak człowiek ma pasje – wzruszyła ramionami – Byłam przed chwilą u niego. Wybudził się.
- Powinnam do niego zajrzeć?
- Wiesz o co mnie zapytał, kiedy tylko zdjęłam mu maseczkę?
- O co?
- Czy jesteś w szpitalu.
- Co mu powiedziałaś?
- Że dopiero zaczęłam dyżur i nie wiem.
- Pójdę do niego?
- … - przytaknęła, uśmiechając się delikatnie – Ale po kawie!
- Po – odwzajemniłam gest. - Jak tata?
- Marudził, że się do niego nie odzywasz.
- Ja się nie odzywam? - oburzyłam się – Dwa dni temu się widzieliśmy.
- A jemu to mało – odparła z uśmiechem - Może wpadniecie jutro na kolację?
- Zobaczymy. Nie wiem, co Maks na to. Wiem, że ma jutro trochę spraw do załatwienia. Chce pojechać do mieszkania Olgi, kupić trochę rzeczy...
- Ala a... Maks wie?
- O czym?
- Że Ty i Bartek... Mówiłaś, że rozmawialiście o tym. Ale...
- Ale nie wie, że to Bartek – zamyśliłam się, wracając do rozmowy, którą kilka miesięcy temu odbyliśmy z Maksem. Wtedy wydawało mi się, że była przełomowa, że dzięki temu, co sobie powiedzieliśmy, zostawimy przeszłość za sobą, wkroczymy w nową, wspólną przyszłość. A jednak. Tak bardzo się myliłam. Przeszłość Maksa dogoniła nas szybciej, niż którekolwiek z nas się spodziewało. Mało tego... była też naszą przyszłością. A czy moja przeszłość mogła cokolwiek zmienić? Przecież... To nie było ważne. To nic nie znaczyło. - To nic nie znaczyło – odezwałam się, do przyglądającej się mi Beaty.
- Wiem – uśmiechnęła się lekko. - To co, idziesz?
- … - spojrzałam na pusty kubek po kawie, potwierdzająco kiwając głową. Razem ruszyłyśmy w kierunku OIOMu.
- Tutaj – skinęła w kierunku szklanej szyby i jednego z łóżek tuż za nią. Leżał z przymkniętymi powiekami, jednak kiedy tylko stanęłam tuż przy szybie, otworzył oczy, od razu lekko się do mnie uśmiechając. Odwzajemniłam gest, po czym ruszyłam w stronę drzwi i podeszłam do jego łóżka.
- A miałeś rzucić... - odezwałam się, stając przy jego krawędzi.
- Dużo rzeczy miałem – odparł ściszonym tonem, uśmiechając się przy tym, próbując zwalczyć grymas bólu.
- … - pokręciłam głową, wzdychając głęboko.
- Ale podobno będę żył.
- Jesteś...
- Szalony? - wszedł mi w słowo, uśmiechając się jeszcze szerzej.
- Ty się chyba już całkiem dobrze czujesz, co?
- Bo jesteś.
- Bartek! - roześmiałam się, kątem oka zerkając na kroplówkę, która właśnie się kończyła. - Zdejmę ci to. Póki co chyba wystarczy. A Ty powinieneś spać. Dobrze ci to zrobi.
- Ale wrócisz do mnie?
- Zajrzę. Śpij – uśmiechnęłam się lekko, odwracając na pięcie i wychodząc z sali. Zasuwając za sobą szklane drzwi spojrzałam jeszcze w jego stronę. Miał przymknięte powieki i kąciki ust uniesione ku górze. Zupełnie wbrew temu, jak według tego, co przeszedł, powinien się czuć. Cały Bartek... 

><

Zaskoczyłam samą siebie tym, że kolejna część jest już dziś. :)