[9]

 
Czy mówiłam już, że jesteście cudowni? Dziękuję za wszystkie komentarze! ;*




Jedząc, co chwilę na niego zerkała. Widziała, jak na początku zamiast jeść, tylko bawi się widelcem, zawijając na niego makaron i odkładając go po chwili. Chciała jakoś się odezwać, powiedzieć coś, cokolwiek... Byle przerwać panującą między nimi ciszę, która z minuty na minutę robiła się coraz bardziej uciążliwa, a powietrze jakby gęstniało. Nie bardzo wiedziała co... Z jednej strony czuła, że nie powinna już wracać do żadnego z poruszanych przez nich tematów. Powiedzieli sobie wszystko i zamknęli przeszłość za sobą. A z drugiej... Widziała, jak gryzie go to, co mu powiedziała. Jak ciężko jest mu poradzić sobie z faktem, że istnieje ktoś taki, jak Bartek... Chciała jakoś mu pomóc. Czy powinna po raz kolejny zapewnić go, że to nic nie znaczyło? Że nie wiązały się z tym żadne emocje? Że tylko jego kocha, tylko przy nim czuje się spełniona? Czy po prostu dać mu czas oswoić się z tym 'faktem'? Bała się tylko tego, że Maks nie będzie w stanie puścić tego w niepamięć, że teraz już nigdy nie będzie tak jak kiedyś...
Już chciała się odezwać, kiedy z sypialni usłyszeli dźwięk dzwoniącego telefonu. Obydwoje rozpoznali, że to komórka Maksa. Wstał więc bez słowa kierując się do pomieszczenia, a ona odprowadziła go wzrokiem. Kiedy zniknął za progiem odłożyła sztućce i odsunęła talerz od siebie. Kochała spaghetti w wykonaniu Maksa. Tak jak i każdą potrawę. W kuchni był perfekcyjny. Potrafił gotować a co najważniejsze - robił to z przyjemnością i taką łatwością. Ale w tym momencie żal i zdenerwowanie za bardzo ściskało jej żołądek, by mogła wcisnąć w siebie jeszcze choćby kęs tego przepysznego dania.

Z kieszeni spodni leżących na fotelu wygrzebał dzwoniące urządzenie. Spojrzał na wyświetlacz i orientując się kim jest dzwoniący, przyłożył telefon do ucha.
- Cześć Jivan... - starał się przybrać normalny ton głosu. Wesoły i spokojny. I chyba nawet mu się to udało. Wsłuchiwał się w słowa przyjaciela i kątem oka obserwował, jak Ala wchodzi do sypialni, siada na skraju łóżka i splatając swoje dłonie spogląda na niego. - Ale... Teraz? - spytał, zdziwiony. - No dobrze, ale... Jivan... Spokojnie! - delikatnie się uśmiechnął. - Dobrze, będę. Nie, nie ma problemu. Jivan! Proszę Cię... Będę. - skończył rozmowę, chowając od razu telefon do kieszeni spodni. - Dzwonił Jivan... - zaczął, podchodząc do niej i siadając tuż obok. - Ewa wychodzi jutro ze szpitala. Urządzili pokoik Stasia na dole, a teraz Ewa zarządziła, że mały będzie spał z nimi w sypialni... I trzeba przenieść na górę łóżeczko, przewijak... I te wszystkie akcesoria. Poprosił mnie, żebym przyjechał... - chwycił jej splecione dłonie, wziął jedną rękę i splótł ją ze swoimi palcami. Podniósł głowę i spojrzał jej prosto w oczy. Uśmiechnęła się delikatnie.
- No pewnie, jedź.
- Jivan miał wyrzuty sumienia, że prosi mnie o pomoc akurat teraz. Kiedy się pogodziliśmy... - mówił, bawiąc się jej dłonią i skupiając na ich splecionych palcach wzrok. - Szybko wrócę.
- Podrzucisz mnie w tym czasie do Sylwii? - spytała, uwalniając dłoń z uścisku i powoli wstając.
 - ... - zdezorientowany powiódł za nią wzrokiem. - Do Sylwii?
- ... - wzruszyła ramionami. - Powinna być już w domu... Posiedzę z nią i zaczekam na Ciebie. Może... Przy okazji spakuję trochę swoich rzeczy? - rzuciła pytanie jakby w powietrze, przechodząc do łazienki. Stanęła przed lustrem i biorąc do ręki szczotkę związała włosy w kucyk. Oczekiwała od niego jakieś odpowiedzi. Nie odezwał się. Nie przytaknął, nie potwierdził, że ma się spakować, że nadal chce by z nim zamieszkała. Poczuła się zmieszana. Oparła się dłońmi o umywalkę i wpatrzyła w swoje odbicie. - Albo przebiorę się i pójdę pobiegać... - dodała, bardziej do siebie. We własnych oczach dość szybko dostrzegła zbierające się łzy... Czyli jednak nie potrafił zapomnieć o tej nieszczęsnej nocy, którą spędziła z Bartkiem? Zamrugała szybko. I w tym momencie zobaczyła, jak podchodzi do drzwi i staje w progu, opierając się o framugę. Intensywnie się jej przyglądał, skupiając w końcu wzrok na jej odbiciu w lustrze, na jej oczach.
- Myślę, że to jest dobry pomysł. - uśmiechnął się delikatnie, kiedy w odbiciu złapał jej spojrzenie. Powoli odwróciła się w jego stronę, bez słowa się mu przyglądając. Nic nie potrafiła wyczytać z wyrazu jego twarzy.
- Idziemy? - spytał i odwrócił się, kierując zaraz w stronę przedpokoju. Kiedy do niego dołączyła, czekał na nią przy drzwiach. Wyszli i schodząc ramię w ramię po schodach, w końcu wsiedli do samochodu.

- Myślę, że nie zejdzie się nam więcej, niż dwie godziny. - zaczął, odpalając silnik i wyjeżdżając z parkingu.
- ... - skinieniem głowy dała mu znać, że usłyszała, zrozumiała. Oparła głowę bokiem o szybę i kątem oka się mu przyglądała. Prowadził w skupieniu, tak spokojnie...
- ... - czując na sobie jej wzrok wykorzystał moment, kiedy stali na czerwonym świetle i spojrzał na nią. Patrzyła na niego w takim skupieniu. Jakby chciała dowiedzieć się o czym myśli, jak widzi całą tę sytuację. Uśmiechnął się do niej, a kąciki jej ust automatycznie również delikatnie drgnęły. Żadne słowa, ani jemu, ani jej nie cisnęły się w tym momencie na usta. Jakby potrzebna im była ta cisza. By przemyśleć, ułożyć sobie i odesłać w zapomnienie wszystko to, co było za nimi. Wrócił wzrokiem do jezdni, by po kilku minutach zaparkować na ulicy Łaziennej. Bez słowa przechyliła się w jego stronę i musnęła policzek. Kąciki jego ust, pod wpływem ciepła, które poczuł na policzku uniosły się wysoko ku górze.
- Do zobaczenia. - wyszeptała, odsuwając się i wysiadając. Odjechał a ona wyjmując z torebki klucz, skierowała się na górę. Drzwi były zamknięte, ale kiedy tylko przekroczyła próg usłyszała dźwięk radia, dochodzący z kuchni. W ciągu kilku sekund na korytarzu pojawiła się Sylwia. Wyszła z kuchni, stanęła na środku korytarza i uważnie się jej przyglądając, założyła ręce na biodra. Ala opierając się jedną dłonią o ścianę zdejmowała buty.
- A co Ty tutaj robisz?! - spytała, wyraźnie zdziwiona.

                                                      ><

- Wiedziałeś?! - Maks zawiedzionym wzrokiem popatrzył na Jivana, odchodząc od łóżeczka, które przed chwilą ustawili pod ścianą, w stronę okna.
- Cały szpital plotkował... - przyznał, poprawiając w łóżeczku pościel i podnosząc spojrzenie na przyjaciela. - To znaczy o tym, że... Że ten żużlowiec kręci się koło Alicji, że byli na kolacji, że gdzieś tam ich razem widziano...
- ... - odwrócił się przodem do okna i oparł dłonie na parapecie, spuszczając po chwili wzrok.
- Nie możesz mieć do niej pretensji... Nie byliście razem. Wyjechałeś... - zaczął, powolnym krokiem podchodząc i stając obok niego. - To nie była zdrada.
- Wiem. Jivan, ja to wszystko wiem... - westchnął.
- No to zostaw to, stary! - poklepał go po ramieniu. - Ciesz się tym, co masz. Wróciliście do siebie... Macie okazję to wszystko naprawić. Zacząć od nowa...
- I zaczniemy. - uśmiechnął się, przez moment na niego zerkając. - Więc mówisz, że to... żużlowiec. - znowu spuścił wzrok, skupiając go na parapecie. - Ala nie interesowała się żużlem...
- Maks! - podniósł głos, odszedł kilka kroków i zatrzymał się w progu. - Daj spokój. Chodź na dół, napijemy się czegoś. Tu już wszystko skończone...

Stał tak jeszcze przez dłuższą chwilę. Wiedział, że jego przyjaciel ma rację. Ale zapomnienie nie mogło przyjść od tak. Musiał sobie z tym poradzić. Uporać się, na swój własny sposób.

- Dla Ciebie. - kiedy wszedł do kuchni, Jivan od razu wręczył mu kubek z parującym napojem. - Zioła. - dodał, po czym sam usiadł przy stole.
- Dzięki. - przykładając kubek do ust, oparł się plecami o blat szafek. - Nigdy nie miałem z tym problemu. - zaczął, skupiając wzrok na podłodze. - Wiesz, jaki byłem... Były czasy, że każdy wieczór spędzałem z inną dziewczyną. Nie przywiązywałem szczególnej wagi do tego, z kim one wcześniej były... A przecież były... I to nie z jednym. Nie obchodziło mnie to. Nie robiło żadnej różnicy... Nie miałem żadnego problemu. A teraz... Z Alicją wszystko jest zupełnie inne...
- Teraz się zakochałeś. - wszedł mu w słowo. - Ala nie jest kolejną dziewczyną, nową zdobyczą... Ala jest kobietą, którą kochasz. Jedyną. Na całe życie...
- Kocham, jasne, że kocham. - zgodził się, przytakując. - Cholernie mi na niej zależy.
- I dlatego tak Ci z tym źle, Maks... Zmieniłeś się. Uczucie Cię zmieniło... - uśmiechnął się, podchodząc i opierając się obok Kellera. - Przestań myśleć o tym, co było. Obydwoje popełniliście jakieś błędy... Ale za bardzo Wam na sobie zależy, by to coś między Wami zmieniło.
- ... - skinął głową, na znak zgody ze słowami przyjaciela i zatopił usta w ciepłym trunku. - Dzięki.

                                                          ><

- I oczywiście nic mi nie powiesz? - Sylwia od kilku minut chodziła za Alicją, która przemierzała dystans między swoim pokojem, a łazienką, najwyraźniej przygotowując się do biegania. - Ala! Wczoraj w szpitalu... Byliście tacy szczęśliwi... A dzisiaj? Co Ci się stało? Masz czerwone oczy! Płakałaś! Alicja! - stanęła w progu pokoju Szymańskiej, kiedy ta usiadła na łóżku i zawiązywała adidasy. Założyła ręce na biodra. - Nie nadążam za Tobą, za Wami... - westchnęła.
- Idę pobiegać. - Szymańska w końcu wydusiła z siebie jakieś słowa. Zatrzymała się w progu, tuż obok Sylwii. Położyła rękę na jej ramieniu. Chciała coś powiedzieć. Może... Może Sylwia miała rację i rozmowa rzeczywiście by jej pomogła? Ale nie potrafiła. Najlepszym sposobem na stłumienie emocji było dla niej bieganie. - Wrócę za godzinę. - wyszeptała, czując zbierające się w oczach łzy i czym prędzej wyszła z mieszkania.

Kiedy szybkim truchtem kierowała się na swoją ulubioną trasę, w stronę mostu, łzy już spływały po jej policzkach. Żal mieszał się z poczuciem winy. Wczorajsze szczęście, radość z tego, że do siebie wrócili, że dobrze im ze sobą... Dziś potęgowało ból. Jak bardzo bała się, że nocą spędzoną z Bartkiem wszystko przekreśliła, nie były w stanie opisać żadne słowa. Nie potrafiła darować sobie własnej głupoty. Klin, klinem?! Jak takie rozwiązanie w ogóle mogło przyjść jej do głowy...
Z każdym kolejnym krokiem w jej oczach wzbierała się coraz większa fala łez. W końcu zatrzymała się, gdyż przejrzyste krople kompletnie przysłoniły jej cały obraz. Oparła się dłońmi o murek, sięgający jej pasa i pozwoliła emocją wziąć górę, pochylając swoje ciało do przodu. Głośny szloch wydobył się z jej ust, wzmocniony dreszczem przeszywającym jej ciało i ogromnymi strugami łez, lejącymi się po policzkach...

                                                          ><