[8] + niespodziewajka!

Dziś przed Wami druga część rozmowy Ali i Maksa... Wydaje mi się, że rozmowa o tym wszystkim jest im potrzebna. Mnie była potrzebna...
Wiem, że to, że tutaj praktycznie nic się nie dzieje może być nudne. Pewnie jest nudne... Ale ogłaszam wszem i wobec, że póki co żadnych wypadków dla podkręcenia akcji nie planuję. Jak pewnie zauważyliście w moim opowiadaniu nie ma jakieś zawrotnej akcji. Wszystko toczy się powoli... Ale tak to czuję, więc tak piszę. Opisuję to, co wydaje mi się istotne. Nie chcę pomijać jakiś rozmów, czy wydarzeń, które z mojego punktu widzenia są ważne, tylko po to, by zaczęło się coś dziać.
Napiszę to co siedzi w mojej głowie. Przeleję do Worda to, co chciałabym zobaczyć w serialu [Nie zawsze co prawda wychodzi mi opisanie moich wyobrażeń tak, jakbym chciała, ale mimo wszystko staram się to jakoś przelać 'na papier']. A jak już to zrealizuję, postaram się podkręcić trochę akcję. Opisać coś więcej, niż tylko takie rozmowy...
Może być? ;>

I przy okazji chciałabym podziękować Wam, za 10 tys. [właściwie to widzę, że już ponad 11 tys. ;O] wyświetleń i za wszystkie komentarze. Zakładałam bloga po to, by umieszczać na nim opowiadania pisane 'do szuflady', pisane dla zaspokojenia własnej wyobraźni... W ogóle nie planowałam wystawiać tego bloga na światło dzienne. A wtedy pojawiła się Monika :D No i stało się... Ale mimo wszystko - nie przypuszczałam, że zostanę przez Was tak pozytywnie przyjęta. Każdy napisany tutaj komentarz jest dla mnie bardzo ważny. Każde słowo daje do myślenia, wywołuje uśmiech na twarzy... Dziękuję! ;*

Mam dla Was niespodziewajkę! Myślę, że bardzo się Wam spodoba. Ba! Wiem to :D A mianowicie... Moja cudowna siostra dała się namówić i założyła bloga [nie pierwszego, ale pierwszego związanego z lekarzami :D]... Bloga z opowiadaniem, które powinno Was zainteresować :D
Poznajcie mojego prawdziwego mistrza opowiadań!
http://walczac--o--szczescie.blogspot.com
[Kocham Cię Mała! <3]


A teraz opowiadanie...


                                         ><

Jego milczenie tylko potęgowało w niej poczucie winy, bezsilności i żalu. Tak bardzo żałowała. I w tym momencie bała się, że wszystko się zmieni. Czy noc, która dla niej nie miała żadnego znaczenia, odsunie od niej Maksa? Czy będzie potrafił z tym żyć, być z nią dalej?
- Przepraszam. - wyszeptała, przysuwając się do niego i wtulając w jego tors. Dalej milczał. Nie wykonywał żadnego gestu. Tak bardzo się bała... - Maks... - odezwała się w końcu, przerażona jego nieustępliwym milczeniem. Odsunęła się od niego i spojrzała mu w oczy. - Nic do niego nie czuję. Ani nie czułam wtedy... Chciałam zapomnieć. To nie był dobry sposób. Od razu tego pożałowałam... Nie byliśmy wtedy razem, a ja mimo to... Czułam się, jakbym Cię zdradziła. Długo nie mogłam się z tym uporać... A z Bartkiem nie spotkałam się już ani razu. Powiedziałam mu, że to nie ma sensu... Wiem, że to było głupie... Ale wtedy myślałam, że idąc z nim do łóżka, zapomnę o Tobie. Klin klinem, czy jakoś tak... Ale to się nie sprawdza. Nie, kiedy kogoś się naprawdę kocha... - wypowiadała kolejne zdania automatycznie. Jego milczenie tylko nakręcało jej myśli i słowa. Pobudzało w niej poczucie, że powinna tłumaczyć mu to, co nią kierowało. Uzmysłowić, że to nic nie znaczyło, że żałuje...
- Alicja... Zaczekaj... - odezwał się w końcu. - W Somalii... - przymknął powieki, biorąc głęboki oddech. - Byłem wściekły na wszystko. Na życie. Na życie chyba najbardziej. Nie potrafiłem zrozumieć, dlaczego w momencie, w którym wreszcie zaczęło mi się układać, kiedy miałem Ciebie... Wszystko się schrzaniło. Nie wiedziałem, w co mam wierzyć... Starałem się zająć pracą. Robiłem wszystko, żeby nie myśleć... Żeby zapomnieć... O tym co się wydarzyło. I o Tobie... Pamiętasz, jak wtedy, kiedy wracaliśmy od Ewy i Jivana, powiedziałem Ci, że starałem się od Ciebie uciec? - spytał, jednak nie czekając na odpowiedź, mówił dalej. - Za wszelką cenę próbowałem. Przez cały czas w Somalii... Tuż obok była Olga... Pracowaliśmy razem, wspólnie podejmowaliśmy decyzje, które najczęściej dotyczyły czyjegoś życia, zdrowia... Często znajdowaliśmy się w podbramkowych sytuacjach, jeszcze przed porwaniem. Dużo razem przeszliśmy... - zawiesił głos. Spojrzała na niego. Nie patrzył w jej kierunku, miał głowę zwróconą w bok i wzrok wbity w bliżej nieokreślony punkt w miejscu, gdzie ściana łączyła się z podłogą. - Nie poszedłem z nią do łóżka, ale... Niewiele brakowało. Całując ją, miałem przed oczami Ciebie. W porę to do mnie dotarło. Skrzywdziłbym i siebie, i Ciebie i Olgę. - wydusił z siebie w końcu. W sypialni zapanowała głucha cisza. Przez moment słychać było nawet ich oddechy. W końcu Maks odwrócił się w jej stronę. Czując na sobie jego spojrzenie podniosła oczy, które piekły od łez.
- Ala... - usiadł po turecku, na przeciwko niej. Położył dłonie na jej kolanach. - To wszystko... Jest nieważne, prawda? Nie mamy prawa mieć do siebie pretensji...
- ... - przytaknęła, znowu spuszczając wzrok. Przez cały czas nie mogła darować sobie tej nocy, z Bartkiem. Co ona sobie myślała?! Że w ten sposób zapomni? Teraz wiedziała, że jej zachowanie było tak bardzo nierozsądne. A mając świadomość tego, że Maks... Maks tego nie zrobił, czuła jeszcze większe wyrzuty sumienia. A jednocześnie ulgę... Naprawdę ją kochał. Musiał kochać!
- Najważniejsze... - przerwał, ujmując jej dłonie w swoje i mocno je zaciskając. Tym samym spowodował, że spojrzała mu prosto w oczy. - Najważniejsze, że ze sobą szczerze porozmawialiśmy. Powiedzieliśmy sobie wszystko... Niczego nie ukrywamy, prawda?
- ... - przytaknęła skinieniem głowy.
- Możemy zamknąć przeszłość za sobą? - spytał, próbując delikatnie się uśmiechnąć. Przełożył sobie w rękach jej dłonie i przysunął się trochę bliżej niej. - Najważniejsze, że się kochamy. Liczy się to co jest tu i teraz... Chodź... - poprosił, jednocześnie otwierając przed nią ramiona. Wygrzebała się w z pościeli i bez słowa wtuliła w jego ciało. Objął ją i musnął we włosy. Obydwoje odetchnęli. To co najtrudniejsze chyba mieli już za sobą...

Trwali tak przez kilka minut. W milczeniu, w uścisku. Obydwoje myślami krążyli jeszcze wokół poruszanych tematów. Szczerość w związku jest najważniejsza. Nawet jeśli trzeba powiedzieć coś, co może zakłócić upragniony spokój. Ala tak bardzo bała się reakcji Maksa na wiadomość o nocy, którą spędziła z Bartkiem. Nie mogła, nie potrafiłaby tego ukrywać. O tym, że mu powie zadecydowała już dawno. Odpowiedni moment nadszedł teraz. Było jej niewyobrażalnie ciężko w momencie, w którym wszystko zaczęło się układać. Kiedy wrócili do siebie, cieszyli się sobą po tak długiej rozłące... Powiedzieć, że go zdradziła. Że spędziła noc z innym mężczyzną... Wiedziała, że go to zaboli. Kogo by nie zabolało? Życie ze świadomością, że ktoś obcy był z naszą ukochaną tak blisko... To musi być cholernie trudne uczucie. Siedząc teraz tuż przy nim. Wtulona w jego ramiona zastanawiała się, o czym myśli. Czy analizuje to, co mu powiedziała? Zastanawia się, kim jest Bartek? Tak bardzo bała się, że pomimo tego, że Maks mówi, że wszystko w porządku, że nie mają prawa mieć do siebie pretensji, nabierze do niej dystansu, że odsunie ją od siebie... Bo jak czułaby się ona? Gdyby z Olgą coś go łączyło? Przecież tak dużo o tym myślała! Jeszcze w Warszawie... Gdy starając się zyskać pieniądze na okup dowiedziała się o Oldze, o jej zażyłości z Maksem... Uroiła sobie w głowie wizję tego, że na pewno są razem. Że razem wrócą... I będą żyli długo i szczęśliwie. A tymczasem... Nic go z nią nie łączyło? Łączyły ciężkie przeżycia... Ale tylko tyle. Zżyli się ze sobą, ale nie byli tak blisko... Nie spędził z nią żadnej nocy. Nie mógł. Nie potrafił. Na wspomnienie tych słów, wypowiedzianych przez niego przed chwilą jeszcze mocniej się w niego wtuliła. Czuła się dla niego tak bardzo ważna... Najważniejsza. I miała absolutną pewność, że ją kocha. Kocha i nie skrzywdzi. Nieopisana radość płynąca ze świadomości jego głębokiego uczucia i wierności mieszała się z ogromnym poczuciem winy wobec siebie. Jak mogła?! Jak mogła mu to zrobić... Przecież kocha go tak samo bardzo. Nikt inny się dla niej nie liczy. Wiedziała, że długo nie będzie potrafiła sobie wybaczyć. Chciała zapomnieć. Ale czy Maks będzie potrafił o tym zapomnieć? To było najważniejsze. By on jej wybaczył... W oczach znowu zgromadziły jej się łzy. Nawet z nimi nie walczyła. Powoli spływały po jej policzkach, lądując na ramieniu Maksa. Nie zwrócił na to uwagi...
Siedział zamyślony. Zdawał sobie sprawę z tego, że skrzywdził ją swoim zachowaniem, brakiem zaufania, wiary w jej słowa. Skrzywdził jeszcze bardziej - swoim wyjazdem. Tchórzliwą ucieczką. On sam próbował o niej zapomnieć. Tak było mu łatwiej. O wiele łatwiej, niż zmierzyć się z problemem. Próbował wmówić sobie, że to koniec. Że ich związek jest już przeszłością. Chciał od niej uciec... A w Somalii Olga była tak blisko. Niewiele brakowało, a dziś i on musiałby powiedzieć Ali o zdradzie. Ale wycofał się. W ostatniej chwili. Dokładnie pamiętał wyraz oczu Olgi w tamtym momencie. Kiedy ją odtrącił... Nie rozumiała go. Ale jak miał pójść do łóżka z nią, skoro za każdym razem, kiedy dotykał jej ciała, kiedy jego usta łączyły się w pocałunku z jej wargami... Miał przed oczami Alę? Nie potrafił w ten sposób. Ale niewiele brakowało... Dlatego czy mógł mieć pretensje do Alicji? Zabolało go to. Ale czy miał prawo? To on ją skrzywdził, on zostawił... Wiedział, że nie mógł jej winić. Najważniejsze w tym momencie było to, że mu powiedziała. To znaczyło, że mu ufa, że go kocha. Tak samo jak on ją. To było najistotniejsze. Na tym powinien skupić swoje myśli. Ale jakaś jego cząstka, gdzieś tam w środku, na dnie serca odczuwała nieprzyjemne ukłucie, na samą myśl o tym, że inny mężczyzna, jakiś czas temu też trzymał ją w ramionach. Że dotykał, całował jego Alę... Że był z nią tak blisko...

Kładąc dłonie na jej ramionach, delikatnie odsunął ją od siebie. Od razu spojrzała mu w oczy. Miała takie przerażone spojrzenie. Uśmiechnął się delikatnie, zauważając jak wraz z jego unoszącymi się kącikami ust z jej oczu powoli znika strach.
- Zrobię coś do jedzenia. - stwierdził, wstając z łóżka. Odprowadziła go wzrokiem. Poszedł prosto do kuchni a ona położyła się z powrotem, na plecach. Odkładając głowę na poduszkę przymknęła powieki. Jak to teraz będzie?

                                      ><

  Schylił się do szafki i wyjął z niej jeden z garnków. Zapełnił go do połowy wodą i włączył gaz. Z innej szafki wyjął makaron. Zaczekał, aż woda zacznie wrzeć i wrzucił makaron. Sięgnął do lodówki po kilka pomidorów, ułożył je na blacie i właśnie miał sięgnąć po deskę i nóż, jednak zanim otworzył szafkę zastygł w bezruchu. Naprawdę starał się o tym nie myśleć... Położył obie dłonie na blacie a czoło oparł o wiszące szafki. Nie potrafił przestać myśleć o tym, co powiedziała mu Ala... To było nieważne, nie liczyło się... Ale siedziało mu w głowie. Siało zamęt w myślach... Jak jakiś obcy mężczyzna mógł dotykać jego kobietę, jak mógł ją całować... Jak mógł w ogóle się do niej zbliżyć. Przecież Ala była jego...
Zaklął pod nosem, karcąc samego siebie - nie miał prawa do tego wracać! To było dawno. Powiedziała mu. To nie miało dla niej żadnego znaczenia. Gdyby miało... Pewnie by mu nie powiedziała? Pewnie nie byłoby jej tutaj teraz... Pewnie nie wybaczyłaby mu tego, jak zachował się po tym jak jego ojciec próbował ją zgwałcić... Gdyby tamta noc miała dla niej jakiekolwiek znaczenie nie patrzyłaby na niego takim wzrokiem. Tym, którym przeznaczony był tylko na niego. Przepełnionym miłością.
Liczyło się tu i teraz. I dla niej i dla niego.

Kilka minut później usłyszał szum w łazience. Domyślił się, że Ala wstała. Najdalej za chwilę mógł spodziewać się jej w kuchni. Wziął głęboki oddech i zabrał się za krojenie pomidorów. Chwilę później na rozgrzanej patelni mieszał sos. Zmniejszył gaz i oparł się plecami o szafki. Znowu się zamyślił. Cały czas walczył z sobą samym. Mimowolnie jego myśli krążyły wokół tego mężczyzny... Bartek? Chyba takie imię wymieniła... Kim był? Wiedział tylko, że poznali się w szpitalu... Ale właściwie czy chciał wiedzieć więcej? Czy było mu to do czegokolwiek potrzebne?

Poprawiając t-shirt, który w łazience narzuciła na siebie i przewiązując sznurek w dresowych spodniach stanęła w progu kuchni. Stał oparty o szafki. Patrzył w jej kierunku, ale jakby zupełnie nie zauważył. Był myślami gdzieś indziej. Nieobecny, wyraźnie przygnębiony. Oczy momentalnie zaszły jej łzami. Już chciała odwrócić się na pięcie i wyjść, ale w tym samym momencie ją zauważył. Uśmiechnęła się niepewnie, szybko mrugając. Nie chciała już płakać. Chciała, żeby było w porządku.
On też jakby orientując się, że tutaj jest, momentalnie zmienił wyraz twarzy. Kąciki ust uniósł lekko ku górze i starając się przybrać najzwyklejszy ton odezwał się.
- Siadaj. Zaraz będzie gotowe.
Posłusznie usiadła przy stole, opierając oba łokcie na blacie, a twarz na zaciśniętych piąstkach. Kątem oka się mu przyglądała. Przyprawiał sos, próbując go co chwilę. Stał do niej tyłem... Nie widziała, jak na jego twarzy maluje się wyraz walki z samym sobą. Chciał w tym momencie przestać myśleć o tym wszystkim. Nie mógł pozwolić, by widziała, że to dla niego jakikolwiek problem. Przecież to nie był problem! To się nie liczyło... Musiał po prostu to przetrawić, uporać się z własnymi myślami. Wiedział, że jeśli pokaże jej, że coś jest nie tak, Ala zacznie się obwiniać. A to nie o to chodziło... To z sobą miał problem, nie z nią.

                                       ><


PS Też tak bardzo nie możecie doczekać się nowych odcinków?! ;> Strasznie podsycają ciekawość! Piękne zdjęcia ze ślubu... Zapowiada się tak cudownie! Ale... Olga ;/ Ale... Mina Maksa na niektórych ujęciach... Ale... Mam nieciekawe przeczucia! Wolałabym ich nie mieć...
Mam nadzieję, że Maks... Nie zawiedzie! Boję się o niego!
Snujemy miliony wersji na temat tego, co może dziać się w te nadchodzącej serii. Niech już dadzą te odcinki, bo ześwirujemy od tych pomysłów, haha! :D Wy też tak macie?! ;>

Pozdrawiam i dobranoc :D