Niespodziewany gość - część 15

Zaparkował przed bramą. Z miny swojej żony wyczytał, że nie jest zadowolona, że ją tu przywiózł. Ale on musiał to zrobić. Czuł w głębi serca, że jest im to potrzebne, zmierzenie się z bólem, przeszłością. Muszą tego dokonać, aby móc żyć tak jak dawniej. Pogodzić się – coś jest i nagle znika. Tak jak było w przypadku ich dziecka. Pojawiło się, a potem nagle ktoś im je odebrał. Spojrzał na nią, jej zaszklone oczy mówiły bardzo dużo. Złapał ją za rękę. Była zimna.

- Ala – zwrócił się do niej, prosząc, aby na niego spojrzała – Przepraszam – opuścił głowę – Ale myślę, że powinniśmy tam pójść, aby – głos mu się łamał – pożegnać się. Łzy obficie zaczęły spływać po jej policzkach, wyrwała swoją dłoń z jego uścisku i mocno złapała się za brzuch, który powinien być już wyraźnie zaokrąglony. Kołysała się do przodu, do tyłu, do przodu, do tyłu i jak mantrę powtarzała „Moje maleństwo”. Maks oparł ręce o kierownicę i złożył na nich swoją głowę. Nie mógł patrzeć na taką Alicję, jego Alę. Zaczął się zastanawiać czy dobrze zrobił przyjeżdżając tutaj, ale zanim pojadą do domu dziecka, odwiedziny tutaj wydawały mu się zbawienne. Poczuł, że łzy zbierają się także i w jego kącikach ust.

- Ala – ponownie zwrócił się do niej – Proszę, chodźmy tam – Spojrzała na niego tymi swoimi brązowymi oczami teraz czerwonymi od płaczu.

- Maks – wyszeptała – Boję się – w końcu wyznała to, co ciążyło jej na sercu – Przytul mnie, proszę – dłużej prosić nie musiała, zagarnął ją w swoje ramiona, które były dla niej jak bezpieczna przystań, w której mogła się schronić jak statek, który płynął po oceanie, gdy rozszalała się burza. Jego ramiona, cały on, był dla niej jak najlepsze lekarstwo na zło całego świata. To właśnie przy nim czuła się silna, bezpieczna, a przede wszystkim kochana. Był jej miłością życia, ukochanym mężem, najlepszym przyjacielem. To z nim chciała łączyć smutki i radości, łzy i uśmiech. W jego ramionach odzyskiwała spokój, odnajdywała siłę na dalsze pokonywanie przeszkód. W parze z nim była gotowa stawić czoła najgorszym wrogom. Otarł jej mokry od łez policzek.

- Już lepiej? – zapytał, a ona pokiwała głową – Gotowa?

- Tak – powiedziała to pewnie. Zamierzała rozprawić się z przeszłością, choć wiedziała, że nigdy nie zapomni o utraconym szczęściu, to musiała się z tym pogodzić. I z taką myślą obydwoje wysiedli z auta i skierowali się ku wejściu. 

***

Duży pomnik, do którego zmierzali ukazał się ich oczom, gdy tylko przekroczyli bramę. Kręciło się tam kilkoro osób: jedni uprzątali stare kwiatki, inni zapalali znicze. Oni objęci, kroczyli w tym kierunku. Kobiety, które sprzątały widząc ich, ich twarze, czerwone od łez oczy, odsunęły się, dając im chwilę prywatności. Chwilę na bycie sam na sam ze swoim nienarodzonym dzieckiem. Chwilkę, kiedy mogli poczuć się naprawdę rodzicami, moment, w którym mogli porozmawiać ze swoim maleństwem, którego nigdy nie ujrzeli. Alicja powoli zgięła swoje kolana, spuściła głowę w dół, a głośny jęk rozpaczy wydobył się z jej gardła. Maks dzielnie się trzymał, wiedział, że musi być podporą w tym momencie dla swojej żony.

- Cześć malutki – cichutko szeptała – To ja, twoja mama. Wiesz, nosiłam cię pod swoim serduszkiem, ale nie mogłam cię chronić, aż do twoich narodzin – zaśmiała się przez łzy – Ale wiesz, masz mądrego tatę, który mnie tutaj do ciebie zabrał, żebyśmy mogli porozmawiać – otarła spływającą po policzku łzę, spojrzała na twarz Maksa, on również płakał – A teraz okazało się, że jestem chora i już chyba nie będziemy mieli więcej dzieci – wyznała – Takich swoich, ale miłością możemy obdarować jakiegoś maluszka, którego rodzice zostawili, prawda? – zapytała i nagle poczuła jak maleńki płatek śniegu rozpuszcza się na jej twarzy. Podniosła się z kolan i stanęła obok swojego męża. Podniosła głowę do góry i zobaczyła, że z nieba leci coraz więcej różnokształtnych płatków. Wzniosła ręce do góry jak dziecko, które spragnione czekało cały rok na śnieg. Uśmiechnęła się przez łzy i spojrzała na Maksa, obydwoje wiedzieli, że to znak. Ich maleństwo przemówiło do nich. Chciało mieć siostrę lub braciszka. Dało im zgodę. Wzięła głęboki oddech, a w jej oczach Keller dojrzał dawno niewidziane wesoło tańczące iskierki. Stanęli naprzeciwko siebie i mocno się przytulili, przy okazji śmiejąc się jak dzieci. Ulga, jaką obydwoje poczuli, ciężar jakiego się pozbyli było nie do opisania. Nareszcie mogli cieszyć się upragnioną wolnością i razem patrzeć ku świetlanej przyszłości. Nagle coś zakuło Kellera, odsunął się od Alicji, aby sprawdzić, co zadało mu ból. Rozpiął kurtkę i wyciągnął winowajcę. Były to białe, mięciutkie buciki, idealne dla niemowlaka. Z przerażeniem spojrzał na Alicję, jednak ta niewzruszona wzięła od niego prezent , kucnęła i położyła przy grobie.

- A te buciki to dla ciebie – wyjaśniła nienarodzonemu dziecku – Żeby ci w nóżki nie było zimno. Wstała, wzięła Maksa pod ramię i skierowała się do wyjścia. Jeszcze raz odwróciła się i w myślach dodała –„Jeszcze do ciebie wrócimy, mój mały.”