Dobrze, że jesteś (IV)

Otworzyłam oczy, a on szeroko się do mnie uśmiechnął, po czym i drugą dłoń przyłożył do mojej twarzy. Opuszkami palców czule gładził skórę moich policzków, nieprzerwanie patrząc mi w oczy. Powoli zaczął pochylać się w moją stronę. Poczułam, jak całe moje ciało przeszywa przyjemny dreszcz. Serce zaczęło mi szybciej bić, a oddech znacznie przyśpieszył. Tuż przy mojej twarzy Maks się zatrzymał, a kiedy zauważył, że się nie odsuwam, przymknął powieki i delikatnie musnął moje usta. To było tak delikatne, jak muśnięcie płatkiem róży... Odsunął się i oparł czołem, o moje czoło. Kiedy spojrzał mi w oczy, uśmiechnęłam się do niego. Zarzuciłam mu ręce na szyję, a on swoje dłonie wplótł w moje włosy i zdecydowanie zatopił się w moich ustach. Od razu oddałam pocałunek, rozkoszując się ciepłem i delikatnością jego warg, na moich ustach. Całował mnie czule, a zarazem z namiętnością, wyrażając tą pieszczotą całą tęsknotę, która tkwiła w naszych sercach.
Oderwaliśmy się od siebie dopiero po chwili. Maks bez słowa wstał z kanapy i wyciągnął do mnie rękę.
- Chodź.

Zabrał mnie do domu. Przełożyliśmy moje walizki z mojego samochodu, do samochodu Maksa. Kilkanaście minut później byłam znowu w naszym mieszkaniu. Ja i wszystkie moje rzeczy. Wystarczyło się rozpakować. I wszystko mogło być jak dawniej. Bałam się i w głębi duszy zastanawiałam nad tym, czy nie powinnam jeszcze przez jakiś czas pomieszkać u ojca. Dopóki Maks nie porozmawia z Olgą, nie załatwi swoich spraw... Ale kiedy tylko przekroczyłam próg tego mieszkania, a Maks czule ścisnął moją dłoń... Czułam, że jestem w odpowiednim miejscu. Wróciłam... do siebie. 

>< 

Maks od razu zaprowadził mnie do sypialni i otworzył szafki, prosząc, żebym się rozpakowała. Pocałował mnie w policzek i pobiegł do łazienki, wziąć prysznic. Uśmiechnęłam się do siebie, przesuwając palcem po półkach. Moich półkach. Sięgnęłam do walizki i wyjęłam najpotrzebniejsze rzeczy. Nie miałam siły na rozpakowywanie wszystkiego. Jednak mimo wszystko... Choć te kilka bluzek, para spodni, bielizna... Odkładając je na miejsce, czułam cudowne ciepło w środku serca. I nie potrafiłam odmówić sobie tej przyjemności. Uśmiechnęłam się do siebie, zamykając szafkę i usiadłam na łóżku. Rozejrzałam się dookoła. Nic tu się nie zmieniło. Przejechałam dłonią po pościeli i położyłam się do tyłu. Byłam okropnie zmęczona. Tym dniem, wszystkimi wydarzeniami. Słysząc, że Maks wychodzi z łazienki, przeciągnęłam się, ziewając i już miałam się podnieść, kiedy położył się obok mnie. Podparł głowę na łokciu, a drugą ręką przejechał po moim policzku.
- Cieszę się, że jesteś. - pochylił się nade mną i czule pocałował. - I chcę, żebyś już zawsze była. - dodał, minimalnie się ode mnie odsuwając.
- Będę. - podniosłam się lekko i tym razem to ja złożyłam pocałunek na jego ustach. Błyskawicznie odwzajemnił moje poczynania, pogłębiając pieszczotę. Jego ciało znalazło się tuż nade mną, a ja, nie mogąc się powstrzymać przyciągnęłam go jeszcze bliżej siebie. Tak, że poczułam cały ciężar jego ciała na sobie. Uśmiechnął się do siebie, przenosząc pocałunki na moją szyję.
- Jak ja się za Tobą stęskniłem...
Odchyliłam głowę lekko w bok, dłońmi gładząc jego plecy. W pewnym momencie przerwał i wciągając głośno powietrze odsunął się ode mnie. Spojrzał mi w oczy.
- Leć pod prysznic. Jest po północy, a my mamy jutro trochę spraw do załatwienia.
- Mhm... - westchnęłam. Musnęłam szybko jego usta i sprawnie wstałam z łóżka. Odprowadził mnie wzrokiem, a ja z uśmiechem weszłam do łazienki od razu spoglądając w swoje odbicie lustrzane.
Kiedy stałam tutaj poprzednio, byłam kompletnie zapłakana i nerwowo wrzucałam wszystkie swoje kosmetyki do torby. Teraz moje oczy znowu świeciły dawnym blaskiem, a gdzieś w ich głębi odbijała się nadzieja, której te kilkanaście dni temu mi brakowało. Nadzieja, na lepsze jutro.

>< 

Choć nie mogłabym powiedzieć, że u ojca mieszkało mi się źle... Tamten pokój nigdy nie byłby tą sypialnią, tamta pościel, tą pościelą... Tamto łóżko... Ramionami Maksa, a najwygodniejsza poduszka nigdy nie byłaby tak cudowna, jak jego tors i spokojne, miarowe bicie jego serca, trafiające wprost do mojego ucha. Nie mogąc się powstrzymać, podniosłam się jeszcze lekko na łokciu i przez chwilę się mu przyglądałam. Zawsze kochałam patrzeć na niego, kiedy spał. A dziś ten widok szczególnie koił moje serce. Spał, z błogą miną, tak spokojnie. Musnęłam jego policzek, szeptając cicho ''Dobranoc''.

><