[22]

Cześć Kochani!
Strasznie mi głupio. Zapewne wiecie z jakiego powodu. Przeraziłam się trochę, zauważając, że poprzednia część pojawiła się tutaj bite dwa tygodnie temu. Dlatego dziś, pomimo wszystko, usiadłam. I napisałam. Czym mogę się wytłumaczyć? Nawałem spraw. Wraz z październikiem nałożyło się tyle rzeczy, które są dla mnie ważne i pochłaniają mnóstwo mojego czasu... Że nie starczało go na pisanie. Z kolei dziś, po takiej przerwie, dość opornie szło mi wczucie się w realia opowiadania. Mam nadzieję, że mimo wszystko nie zawiodę Waszych oczekiwań. I część, którą za chwilę przeczytacie, o ile nadal tutaj zaglądacie, choć odrobinę zrekompensuje Wam ten, tak długi, zastój.
Mogę Was tylko przeprosić. I podziękować, za to, że nadal tu zaglądacie. To dla mnie wiele znaczy! ;)
A jeśli idzie o kolejne części... - nie chcę i nie będę niczego obiecywać. Będę się starała nie robić sobie teraz tak długich przerw w pisaniu... Oderwanie od rzeczywistości i wciągnięcie się w opowiadanie w ciągu najbliższych dni na pewno mi się przyda. Trzymajcie kciuki, żeby wena w parze z czasem mi dopisały! ;)

I jeszcze chciałabym nawiązać do innej sprawy. Sprawy, a właściwie serialu. Ostatnimi czasy przeglądając blogi (na których swoją drogą też mam ogromne zaległości w komentowaniu ;/), zauważyłam wiele, podobnych opinii na temat obecnych odcinków. Fakt, faktem... Nie toczy się to wszystko tak, jak bym chciała. Scenarzyści mieli milion innych możliwości, by rozwiązać scenariusz. Nie trzeba było wprowadzać aż tak banalnych wątków, żeby zaciekawić widzów... Wiele rzeczy można było zrobić inaczej. A już szczególnie inaczej poprowadzić postać Maksa, w 7 odcinku. Nie mogę strawić sceny, w której Maks rozmawia z Olgą o jej przeprowadzce, o tym, że zabierze ją do siebie. Te uśmiechy... Wr! Ale mimo całej tej mojej złości na scenarzystów, na to wszystko... Nie mogę się zgodzić ze stwierdzeniami, że na odcinki teraz się już nie czeka. Albo to ja jestem innym przypadkiem? Ja czekam. Oczywiście - inaczej. Bo jeszcze jakiś czas temu oczekiwałam z totalnym rozczuleniem na piękne, AlicjowoMaksowe sceny... A teraz, od kilku odcinków, mojemu oglądaniu towarzyszą łzy. Naprawdę, autentycznie. Płaczę. I cokolwiek by nie powiedzieć o beznadziejności scenariusza... żaden serial nie wywołał jeszcze we mnie tak wielu emocji. Przy żadnym nie wylałam tylu łez. Alicja, właśnie ta, na którą patrzymy teraz... Przemawia do mnie w 100%. Ona jest postacią prowadzoną bardzo konsekwentnie. Jest prawdziwa. I to przez co przechodzi... Boli! Współczuję jej strasznie i nawet nie jestem w stanie zliczyć przy ilu scenach płakałam razem z nią.
I tutaj wielki pokłon w stronę i Magdaleny Różczki i Pawła Małaszyńskiego. W ogóle mam wrażenie, że tylko dzięki temu, jak Paweł gra Maksa, potrafię czasem jeszcze spojrzeć na tego bohatera przychylniejszym okiem. Paweł oddaje emocje w taki sposób, że nadal, pomimo wszystko, są momenty, w których jakaś drobna cząstka mnie współczuje Maksowi, i choć uważam, że jest CHOLERNY, to czasami jednak potrafię jeszcze pomyśleć sobie 'biedaczek'...
 Oczywiście, ręce opadają jak patrzy się na to, jak upada pięknie prowadzony wątek najcudowniejszej na świecie miłości. Tak, że aż serducho boli. :( I nie daruję tego scenarzystom nigdy... Ale ciągle mam nadzieję, że to wszystko... Jakoś się jeszcze rozwiąże. A właściwie nie jakoś... A pięknie. Miłość zwycięży. I wierzę w to sobie i niezmiennie i oczekuję na premierę!

No, to chyba wszystko, czym chciałam się z Wami podzielić. A teraz kolejna część opowiadania...
Miłego czytania! ;)

I jeszcze odrobina prywaty :D
Mała dedykacja... 

Siostrze mojej cudownej - jeszcze raz wszystkiego najlepszego! :*
Spełnienia marzeń!

Asi - za cudowny i niezapomniany weekend :D
Mam nadzieję, że pierwszy i nie ostatni :D

Olci - za wsyyyyystko, Mała! :* 

><

Już od dłuższej chwili nie spał. Leżał ze wzrokiem utkwionym gdzieś w bieli sufitu. A dłonią powoli przesuwał wzdłuż pleców, wtulonej w jego tors Alicji. Kąciki ust miał uniesione ku górze, a wzrok, pomimo tego, że nieobecny, przepełniony szczęściem. Odpłynął gdzieś w swoje marzenia. Snuł wizję dotyczące dzisiejszego dnia. I uśmiechnął się jeszcze szerzej, uświadamiając sobie, że największe jego marzenia, właśnie się spełniają. Przeniósł spojrzenie w dół i spojrzał na Alicję. Jego marzenie spało w jego ramionach.
- Mmmm... - przeciągnęła się, mrucząc coś pod nosem, podniosła głowę i odwróciła ją tak, by móc spojrzeć na jego twarz. Patrząc sobie w oczy, uśmiechnęli się szeroko i przez dłuższą chwilę milczeli.
- Która godzina? - spytała, lekko zachrypłym jeszcze głosem.
- Nie wiem. - wzruszył ramionami. - Ale chyba wcześnie. Chodź tu... - przyciągnął ją do siebie tak, że znalazła się na nim i dotknął nosem, jej nosa. Uśmiechnął się, zauważając wędrujące ku górze kąciki jej ust. Lekko rozchyliła wargi, a on, nie mogąc dłużej wytrzymać, zatopił się w nich, przeczesując dłonią jej włosy.
- Dziewczyny zaraz wstaną. - odsunęła się od niego, na minimalną odległość.
- ... - wzruszył ramionami i już chciał ponownie przyciągnąć ją do siebie, jednak stanowczo zatrzymała go w tej samej odległości. - Maaks!
- Co robiłyście wczoraj? - sprawnie zmienił temat, nie mając ochoty nigdzie się ruszać. Podniósł lekko prawą rękę i założył za ucho kosmyk włosów, który uparcie opadał na jej twarz.
- Nic takiego. - wzruszyła ramionami, a na jej policzki wkradły się urocze, delikatne rumieńce, na samo wspomnienie wczorajszych gości i wszystkiego, co działo się później.
- Eej, mam się bać? - złapał jej podbródek i uniósł twarz lekko do góry. Spojrzała mu w oczy, uśmiechając się szeroko. - Bez powodu się tak nie rumienisz!.
- Jak burak? - uniosła brwi.
- ... - przytaknął skinieniem głowy, po czym na kilka sekund zatopił się w jej wargach. - No to co robiłyście?
- A wy?
- Nie odpowiada się pytaniem, na pytanie.
- ... - wzruszyła ramionami, dając mu do zrozumienia, że nie robi sobie nic z jego słów i dalej wyczekiwała odpowiedzi z jego strony.
- Ja to w zasadzie tylko tęskniłem... - przejechał palcem po jej policzku. - Ale było całkiem zabawnie i wesoło. - roześmiał się, wspominając Jivana szalejącego na parkiecie.
- No to tak, jak u nas. - pochyliła się lekko i musnęła jego policzek. - Maaks. Powinieneś wyjść, zanim dziewczyny się tu pojawią...
- Co mogą nam zrobić? - roześmiał się, po czym westchnął głęboko. - No dobra. To idę... - zrobił minę biedaczka, patrząc jej prosto w oczy. - Mam iść? - upewnił się.
- Mhm... - przytaknęła, przygryzając dolną wargę i nie przerywając intensywnego spojrzenia. Kąciki jej ust z satysfakcją drgnęły ku górze, kiedy zauważyła, jak jego wzrok wędruje w kierunku jej ust. Podniósł lekko głowę, przybliżając się do niej. Delikatnie dotknęła jego ust, muskając je tak czule i przelotnie, a później, zanim zdążył się zorientować, odsunęła się od niego i wygrzebała z łóżka.
- Ej! - oburzył się, siadając na łóżku. - Co to ma znaczyć?
- Co? - wzruszyła ramionami, udając, że nie wie o co mu chodzi. - Wstawaj. - zmarszczyła brwi, uśmiechając się przy tym. Sięgnęła po swój telefon i z przerażeniem spojrzała na niego. - Maks! Wiesz która jest godzina?! 10!
- 10? Już? - wstał z łóżka, niby wsłuchując się w je słowa, jednak jego uwagę zwróciło pudełeczko, nie do końca domknięte, leżące na komodzie. Ruszył w jego kierunku. - Co to? - ledwo zdążył dokończyć pytanie, a już pojawiła się przy nim, zaszła mu drogę i skutecznie uniemożliwiła sięgnięcie po kuszące go pudełko. - Ala? - popatrzył na nią zdziwiony.
- Nic takiego! - położyła dłonie na jego torsie, oznajmiając z przekonaniem w głosie.
- ... - uniósł brwi, w geście zaciekawienia.
- Nic takiego. - powtórzyła, jeszcze bardziej zdecydowany tonem.
- ... - roześmiał się, widząc jej nieustępliwą minę i objął ją w pasie. - Nie powiesz mi? - wyszeptał, pochylając się lekko i oddechem muskając skórę jej szyi.
- Nie! - zaplotła dłonie na jego karku i wtuliła się w jego ciało, odchylając lekko głowę, gdy zaczął składać pocałunki na jej szyi. - Maaks!
- Już sobie idę...

><

- Nie wierzę w to, że dziewczyny jeszcze śpią... - szepnęła, jakiś czas później, delikatnie rozchylając drzwi. Trzymając się za ręce, na placach wyszli z pokoju. Z zamiarem szybkiego przemierzenia dystansu między pokojem, a drzwiami wejściowymi. - Wiedziałam... - westchnęła stłumionym głosem, kiedy kilka kroków później usłyszeli rozmowę dochodzącą z kuchni. Sylwia i Beata przygotowywały śniadanie, wspominając wczorajszy wieczór. Zanim Maks zdążył się odezwać, w progu pojawiła się Matysik.
- No wre... - spojrzała na Alę i zamilkła, kiedy jej wzrok padł na Maksa - Maks?! - oburzyła się, przeszywając ich karcącym spojrzeniem, a oni wycofali się o kilka kroków do tyłu z minami dzieci, które coś przeskrobały.
- Maks?! - obok Sylwii w mgnieniu oka pojawiła się Beata. Założyła ręce na biodra i roześmiała się. - Sylwia! To jest po prostu stracony przypadek... - udała westchnienie. - Z nich nic już nie będzie.
- Na to wychodzi... Nadają się tylko do małżeństwa. Mąż, żona...
- Wspólne śniadanka, obiadki...
- Kolacyjki, dzieci, domek z ogródkiem...
- Piesek, kotek... - komentowały, z teatralnym współczuciem w głosie, a oni spojrzeli na siebie i wymienili uśmiechy. Maks objął Alę w pasie, a ona położyła głowę na jego ramieniu.
- Zazdrościcie? - spytali, w tym samym momencie, co jeszcze bardziej uniosło ku górze kąciki ust obojga.
- I nawet przed ślubem mówią jednym głosem! - Sylwia popatrzyła na nich z przerażeniem.
- Straszne. - zawtórowała jej Jasińska, po czym cała czwórka zniosła się głośnym śmiechem.

><

- No to idę... - jeszcze raz cmoknął jej usta i odwrócił się, zostawiając ją w progu drzwi. Oparła się o framugę i odprowadzała go wzrokiem.
- Idź! - roześmiała się, kiedy kilka kroków później odwrócił się w jej stronę i przystanął.
- Idę. Tylko... - uśmiechnął się szeroko, szeptając dwa krótkie słowa, które dla niej, nawet najbardziej ciche, były czytelne, jasne i zrozumiałe. Przyłożyła dłoń do ust i posłała mu buziaka. Udał, że go łapie i przyłożył dłoń do swojego policzka, po czym odwrócił się i po kilku krokach zniknął za rogiem.

- Alicja! Jeśli nie chcesz spóźnić się na własny ślub, to chodź tu szybko!

><

Siedziała na krzesełku, na środku łazienki. Przed nią stało lustro, w którym obserwowała poczynania Sylwii, stojącej po jej prawej stronie i układającej jej włosy, a lekko z tyłu widziała Beatę, która z szuflady wyjmowała kolejne tusze i błyszczyki, w celu naniesienia ostatecznych poprawek, na niemalże gotowy już makijaż. Dziewczyny rozmawiały między sobą, rozemocjonowane zbliżającym się wydarzeniem. A ona niby przysłuchiwała się ich słowom, jednak z minuty na minutę coraz bardziej odpływała we własne myśli, zaczynając nerwowo bawić się swoimi dłońmi. W pewnym momencie spojrzała na pierścionek, który połyskiwał na jej palcu. Uśmiechnęła się, uświadamiając sobie, że lada moment do pierścionka dołączy obrączka.
- Nie przechylaj tak głowy! - na ziemię sprowadziło ją zdecydowane szarpnięcie i głos najlepszej przyjaciółki. - Zabolało? Przepraszam. - westchnęła, kiedy Alicja podniosła na nią wzrok i dostrzegła tlące się w jej oczach łzy.
- Niee... - zaprzeczyła, a jej broda zaczęła drgać.
- Ala, co się dzieje? - Matysik popatrzyła na nią z przerażeniem, a Beata błyskawicznie znalazła się przy niej i kucnęła przy jej kolanach.
- Niic! - załkała, rozklejając się kompletnie. - Po prostu... Trochę się denerwuję? - podniosła na nie pełne łez, a jednocześnie tlące się wyjątkowym szczęściem, oczy.
- Siostra! Nie becz! - Beata podniosła się, i przytuliła ją, nie zważając na ułożone włosy. - Bo ja też będę beczeć!
- Ej! Beata! Psujesz włosy! - Matysik spojrzała na nie z wyrzutem, a po chwili i ona przytuliła się do dziewczyn. - To ja też!
- Makijaż już też popsuła! - westchnęła Jasińska, odsuwając się lekko od siostry. Spojrzała najpierw na Szymańską, a później na Matysik. Cała trójka miała łzy w oczach. Uśmiechnęła się, przecierając swoje policzki. - I czego beczysz? - zwróciła się do Ali.
- ... - wzruszyła ramionami.
- Właśnie spełnia się Twoje marzenie!
- Jeszcze chwila i będziesz Panią Keller. - zawtórowała jej Matysik.
- ... - wyciągnęła ramiona w ich stronę a z jej oczu znowu poleciały łzy. Przytuliły ją obie, trwając tak przez chwilę. - Chyba nigdy nie byłam szczęśliwsza.

><

- No co tak patrzysz? - Jivan, minął zdziwionego Maksa w progu i wszedł do jego mieszkania. - Bycie świadkiem do czegoś zobowiązuje. - dodał, jakby w ramach wyjaśnienia swojej obecności tutaj. - Krawat Ci pomogę zawiązać, czy coś... - roześmiał się, widząc, jak Keller nerwowo przechodzi do pokoju. - Stary! Tylko mi nie mów, że się denerwujesz!
- Jak cholera! - przysiadł na łóżku i ukrył twarz w dłoniach. - Jivan! Pierwszy raz w życiu to robię!
- I oby ostatni. - zaśmiał się, jednak widząc mordercze spojrzenie Maksa, spoważniał. - No już dobra, spoko! - usiadł obok niego. - Każdy się denerwuje. To normalne.
- Też tak miałeś?
- I to jak! Staary! Ręce mi tak drżały! Oo, tak jak Tobie! - skinął, gdy Maks wyciągnął obie dłonie przed siebie, pokazując, jak drżą. Spojrzał w oczy przyjaciela i wziął głęboki oddech. - No już! Wdech, wydech... Uspokój się! To, że jesteś w towarzystwie lekarza nie znaczy, że możesz pozwolić sobie na zawał, czy coś. Nikt Cię tu nie uratuje!
- ... - roześmiał się, kręcąc głową. Cały Jivan. Pomocny, w każdej sytuacji. Nawet stres i nerwy potrafił rozładować. - W ogóle jak ja wyglądam? Może być?! - wstał, i okręcił się dookoła, prezentując garnitur.
- Nie znam się. - roześmiał się, dodając zaraz. - Ale jak na moje oko wyglądasz całkiem... Ładnie.

><

Jakiś czas później w mieszkaniu Kellera rozległo się ponowne pukanie do drzwi. Maks tym razem wiedząc, kogo się spodziewać, wpuścił do pomieszczenia matkę. Przywitał się z nią i na wstępie, jej także zapytał, czy na pewno wszystko w porządku z garniturem, krawatem... A na koniec pokazał jej bukiet, prosząc o opinię.
W końcu wszystko było gotowe a im zostało jeszcze trochę czasu. Jivan i Kellerowa siedzieli przy stole, w kuchni, wodząc wzrokiem za chodzącym od szafek, do progu Maksem.
- Jivan... - zatrzymał się w pewnym momencie i spojrzał na przyjaciela. - Pamiętasz, co mi obiecałeś?
- Pamiętam! Będzie tak, jak chciałeś. Wszystkim się zajmę. - zapewnił.
- Dzięki. Jesteś niezastąpiony. - uśmiechnął się, a kiedy dostrzegł pytający wzrok matki, dodał. - Nic takiego, mamo.
- Jeżeli to jest nic takiego... - zaczął Gajewski, jednak szybko zamilkł, zgaszony spojrzeniem Kellera. - Nic takiego. - uśmiechnął się do Krystyny.

><

Stała przed lustrem sięgającym do samej podłogi i przyglądała się swojemu odbiciu. Łzy wzruszenia dalej iskrzyły się w jej oczach i znając siebie, wiedziała, że będą towarzyszyły jej przez cały dzisiejszy dzień. W połączeniu z uśmiechem, szeroko rozświetlającym jej twarz, okrytą delikatnym makijażem, tworzyły tak ujmujący widok, że nie sposób było się nie rozczulić.
Beata, stojąca do tej pory w progu drzwi i przyglądająca się Alicji podeszła bliżej. Stanęła obok siostry i spojrzała w lustrzane odbicie.
- Ala... - zaczęła niepewnie, powoli spoglądając w jej oczy. - Wiesz, że cieszę się razem z Tobą, prawda? Kiedyś... Byłam strasznie głupia. Przepraszam Cię za to wszystko. - wyszeptała ostatnie zdanie, czując, że jeśli nie ściszy głosu, ten jej się kompletnie załamie.
- Wieem! - objęła ją ramieniem i delikatnie przytuliła ją do siebie. - Przecież już wszystko sobie wyjaśniłyśmy...
- Ale byłam zołzą.
- Nie byłaś! - uśmiechnęła się. - Albo inaczej... Każdy by był!
- ... - pokręciła głową. - Jeszcze raz przepraszam. I wiesz co? Teraz... Strasznie się cieszę, że jesteś, że Cię mam. Jesteś najlepszą starszą siostrą.
- Choodź tu... - ponownie ją do siebie przytuliła. Trwały tak dłuższą chwilę, a oczy obu były mokre, od łez.
- Oo! Moje córeczki się przytulają? - Leon wszedł do pomieszczenia, a szeroki uśmiech zagościł na jego ustach, na widok przytulonych do siebie kobiet. Podszedł do nich i obie objął ramieniem. Stał pomiędzy nimi i całą trójką patrzyli w odbicie lustrzane. - Jesteście takie piękne...
- Oj taato! - roześmiały się, równocześnie.
- Ala... Wyglądasz cudownie. - zerknął w stronę starszej córki. - To będzie wyjątkowy dzień... Tak bardzo się cieszę!
- Ja też, tato... - wyszeptała.
- Chciałbym powiedzieć teraz coś mądrego, tak chyba wypada, co? - zerknął na Beatę. - Ale nigdy nie byłem dobry w przemówieniach. - westchnął. - Zostaniesz dzisiaj Panią Keller, żoną Maksa... - uśmiechnął się, widząc unoszące się kąciki jej ust. - A my... - mocniej objął Beatę. - Chcielibyśmy życzyć Ci, żeby to nowe życie... Było najcudowniejsze, na świecie. Po prostu... Bądź szczęśliwa! I pamiętaj...
- ... że masz nas! - dokończyła za niego Beata. - Zawsze i wszędzie. Możesz na nas liczyć.
- Dziękuję! - mrugając szybko, by nie pozwolić łzom po raz kolejny spłynąć po policzkach, wyciągnęła ramiona w ich stronę i przytuliła do siebie. Trwali tak dłuższą chwilę. To była ich chwila. Ojca i jego córek.

- A Wy znowu beczycie?! Wszyscy?! No proszę Was! Tu trzeba się śmiać! Cieszyć! Miłość, miłość, miłość, miłooooość!  - Matysik pokręciła głową, wchodząc do pomieszczenia. Cała trójka spojrzała na nią, posyłając uśmiechy, przybrane w malujące się w oczach wzruszenie.

><

PS Jeśli będziecie mieli kiedyś okazję wybrać się na koncert zespołu Cochise - wybierzcie się koniecznie! Obie z Chocolatte możemy bez dwóch zdań polecić! :D
Paweł na scenie jest takim... Żywiołem! Naprawdę warto zobaczyć go w takiej odsłonie. Tak jak i tej teatralnej, o której wspominałam tu już wcześniej ;)

Pozdrawiam! ;)