[27]

Maks właśnie wychodził z sali jednego z pacjentów, kiedy kątem oka, w korytarzu zauważył sylwetkę Alicji. Zlecił pielęgniarce podanie leków przeciwbólowych, złożył podpis i ruszył za żoną.
- Alicja!
- ... - odwróciła się, przywołując na twarz delikatny uśmiech.
- Właśnie skończyłem. Wracamy do domu? - stanął tuż przy niej.
- Mam jeszcze konsultacje... - westchnęła, przyglądając mu się uważnie. Nie widzieli się praktycznie przez całe popołudnie. Wiedziała, że większość tego czasu spędził z Olgą i była niemal pewna, że rozmawiali też na tematy związane z Somalią, z tym co się tam wydarzyło... A nawet jeśli jeszcze o tym nie rozmawiali, to z całą pewnością w końcu poruszą ten temat. I na pewno wpłynie to jakoś na Maksa. Nie miała pojęcia, czego się spodziewać... Nie miała pojęcia, z czym jest związane i co oznacza pojawienie się Olgi właśnie tu... Zastanawiało ją to, czy Maks już wie? Wie dlaczego przyjechała? To jednak nie był dobry moment na tego typu pytania.
- U Leona? - objął ją w pasie, zmierzając powoli w kierunku gabinetu ordynatora.
- Mhm. - przytaknęła.
- Zaczekam na Ciebie.
- Nie, Maks... Jedź do domu. Prawdopodobnie będziemy operować... - zatrzymała się tuż przed drzwiami. - To może potrwać kilka godzin.
- Może się wam przydam?
- Damy radę. Jedź do domu. - uśmiechnęła się, stając na palcach i przelotnie muskając jego usta.
- A Ty jak wrócisz? - pochylił się w jej stronę i jeszcze raz delikatnie pocałował, jednocześnie splatając swoje dłonie z jej palcami.
- Taksówką? Albo poroszę tatę, na pewno mnie podrzuci...
- ... - udał zastanowienie, przekrzywiając głowę to w jedną, to w drugą stronę, czym sprawił, że kąciki jej ust powędrowały jeszcze bardziej ku górze. - No dobra, to ja będę czekał z kolacją, tak?
- Mhm, cudownie. Idę... - robiąc krok w tył spojrzała sugestywnie na ich splecione dłonie.
- Pa - przyciągnął ją do siebie, musnął delikatnie jej usta i puścił. Kiedy zniknęła za drzwiami, odwrócił się na pięcie i ruszył w kierunku szatni.

>< 

Zjeżdżając windą zastanawiał się co przygotować na kolację. Analizował poszczególne przepisy i doszedł do wniosku, że dawno nie robił zapiekanki. Wszedł do szatni uśmiechając się do siebie. Był dumny ze swojego pomysłu. Alicja uwielbiała jego zapiekankę i to z pewnością będzie coś, co po całym dniu w pracy sprawi jej przyjemność. Od razu podszedł do swojej szafki i dopiero, kiedy sięgnął po kluczyk, zauważył Olgę. Siedziała na jednym z krzesełek a głowę opierała o szklaną ścianę. Patrzyła w jego stronę bez słowa. Od razu wydała mu się jakaś nieswoja...
- A  co Ty tutaj jeszcze robisz?
- ... - wzruszyła ramionami, spuszczając wzrok.
- Olga? - usiadł obok niej.
- Tak sobie... Myślę nad własnym życiem... - na moment spojrzała mu w oczy i szybko odwróciła wzrok. - Gdzie Twoja żona?
- Musiała jeszcze zostać. Konsultacje, nagły przypadek. - wyjaśnił.
- ... - kiwnęła głową, na znak zrozumienia. - Zazdroszczę Ci... - dodała po chwili.
- ... - popatrzył na nią uważnie, nerwowo bawiła się swoimi dłońmi, jednocześnie wpatrując się w podłogę. - Układasz sobie życie...
- Olga, Ty też swoje ułożysz... - wtrącił. - Zobacz, zaczęłaś nową pracę, nowe miasto, nowe znajomości... Możesz wszystko zacząć od nowa.
- Nie mogę... - wyszeptała, ukrywając twarz w dłoniach. Zanim jednak zdążył coś powiedzieć, podniosła głowę i spojrzała mu w oczy. - Zdarza Ci się myśleć... O tym wszystkim?
- O Somalii?
- ... - przytaknęła skinieniem głowy.
- Zdarza. Tego... Nie da się zapomnieć. Po naszym powrocie momentami nie radziłem sobie z myślami. Ale... Staram się skupić na czymś innym. Nie wracać... Skupiam się na Alicji, naszym małżeństwie... I jest łatwiej. Dużo łatwiej.
- A mnie ciągle dręczą sny... - westchnęła głęboko. - Czasami mam wrażenie, jakby to wszystko działo się wczoraj...
- Na szczęście mamy to za sobą. - uśmiechnął się pokrzepiająco. Tym krótkim, pocieszającym stwierdzeniem chciał zakończyć temat. Trudny i dla niej i dla niego. Nie chciał wracać myślami do tego, co się wydarzyło. Choć zdawał sobie sprawę, że tak do końca... Nigdy nie da się tego uniknąć. - Chodź, podrzucę Cię, co? Gdzie w ogóle mieszkasz?
- Kilka ulic stąd. - uśmiechnęła się nikle, wstając z krzesełka. - A masz jakiś kontakt z Igorem? - zapytała, kiedy przepuścił ją w drzwiach.

>< 

- O, to tutaj. Zatrzymaj się... - wskazała na jedną z kamienic, jednocześnie odpinając pasy.
- ... - wyłączył silnik, obserwując dwóch mężczyzn, przemierzających ulicę chwiejnym korkiem, później powiódł spojrzeniem na dość nieciekawie wyglądającą kamienicę, a na koniec spojrzał na nią z niedowierzaniem.
- No co? Nie patrz tak na mnie... - westchnęła, opierając głowę o zagłówek. - Szukałam czegoś na szybko. Zależało mi na tym, żeby było blisko do szpitala... No i niedrogo. - westchnęła. - Dziękuję za podwiezienie. - uśmiechnęła się. - I do zobaczenia jutro?
- Odprowadzić Cię? - spytał, kątem oka zerkając na przechodzących obok samochodu mężczyzn.
- Maks, daj spokój. - chwyciła za klamkę. - Jeszcze raz dziękuję.
- Olga... Zaczekaj...
- Hmm?
- Wiesz, że... Możesz na mnie liczyć?
- ... - uśmiechnęła się, przytakując skinieniem głowy, po czym wysiadła z samochodu. Pomachała mu jeszcze i zaniknęła za drzwiami.

>< 

Tak jak sie spodziewała konsultacje zakończyły się pilną operacją. Wspólnie z Leonem wyszli ze szpitala kilka minut po 21. Nie musiała nawet prosić, ojciec sam zaoferował, że ją podwiezie. Całą drogę dyskutowali o przeprowadzonej operacji. Ciężki przypadek. Zrobili wszystko, co było w ich mocy... A mimo to nie było pewności, czy operowany przez nich mężczyzna wróci do pełni sprawności.

- Jestem! - zawołała, zajmując buty.
- Cześć! - kiedy tylko zauważył ją w progu salonu, podniósł się z kanapy i podszedł do niej. Musnął delikatnie jej usta, kładąc dłonie na jej biodrach.
- Heej - oddała pocałunek, odsuwając się od niego dopiero po chwili
- Zmęczona? - oparł swoje czoło, o jej czoło, spoglądając w jej czekoladowe tęczówki. Właściwie nie musiał pytać, na pierwszy rzut oka widać było, że pada z nóg.
- Mhm... - westchnęła.
- Moje biedactwo. - musnął jej czoło i chwycił za rękę. - Chodź, zrobiłem zapiekankę... Trzeba ją tylko podgrzać...
- To ja w tym czasie wezmę szybki prysznic. - puściła jego dłoń, uśmiechając się przy tym.
- Okej. - odprowadził ją wzrokiem, po czym skierował się do kuchni. Włączył piekarnik, na stole ułożył dwa talerze, sztućce... Podszedł do barku i wyciągnął z niego wino i dwa kieliszki. Ostatecznie na środku stołu ustawił jeszcze trzy małe świeczki. Uśmiechnął się do siebie, stwierdzając, że efekt go zadowala.

Skontrolował czas i temperaturę piekarnika, po czym wrócił do salonu. Usiadł na kanapie, opierając się wygodnie i czekał na Alicję. Dłuższą chwilę wpatrywał się w drzwi łazienki, oczekując, że za moment się otworzą. Kiedy jednak Ala dalej nie wychodziła, jego myśli samoistnie zaczęły krążyć wokół dzisiejszego dnia, spotkania z Olgą... I tego, co to spotkanie ze sobą przyniosło. Wydawało mu się, że wspomnienia związane z Somalią są dla niego zamkniętym już rozdziałem. Jednak wraz z ponownym pojawieniem się Olgi, w jego myślach znowu zaczęły przewijać się obrazy, o których tak bardzo chciał zapomnieć...

><

Otulając się miękkim szlafrokiem wyszła z łazienki. Uśmiechnęła się do siebie, od razu zauważając Maksa siedzącego na kanapie. Spodziewała się, że zaraz do niej podejdzie, jednak on nawet jej nie zauważył. Przystanęła, przyglądając mu się uważniej. Kąciki jej ust nieco opadły, kiedy przyjrzała się jego poważnej minie. Zaniepokoiło ją to. Był tak bardzo zagłębiony we własnych myślach, zupełnie nieobecny... A przy tym przygnębiony, zasmucony.
Podeszła jeszcze bliżej, siadając na krawędzi kanapy. Wzdrygnął się, a w jego oczach zobaczyła coś, na kształt strachu. Szybko zatuszował to jednak uśmiechem.
- Nawet nie zauważyłem, kiedy przyszłaś...
- Co się dzieje? - spytała, muskając delikatnie jego policzek.
- Hmm? Nic... - udał, że nie wie o co chodzi, wstając i wyciągając do niej rękę - Chodź, wszystko już gotowe...

Przez chwilę patrzyła mu prosto w oczy, chcąc wyczytać z jego spojrzenia to, o czym myślał. I choć uśmiechał się teraz do niej pięknie, wiedziała, że coś go męczy. Domyślała się, że ma to związek z Olgą, przeszłością, Somalią... Dlatego postanowiła nie naciskać.
W końcu chwyciła jego rękę i pozwoliła zaprowadzić się do kuchni.
- Ojej... - uśmiechnęła się szeroko, zauważając nakryty stół. - Pięknie!
Maks puścił jej rękę i zapalił świeczki. Kierując się w stronę piekarnika zdążył jeszcze przelotnie musnąć jej usta. Chwilę później z uśmiechem postawił zapiekankę na środku stołu i sam usiadł na przeciwko Alicji.

>< 

- Odzwyczaiłam się od tylu godzin w szpitalu. - stwierdziła, wtulając się w jego tors, kiedy jakiś czas później obydwoje leżeli już w łóżku.
- A ja od tego, że nie widzę Cię przez większość dnia. - przyciągnął ją do siebie i pocałował we włosy. Uśmiechnęła się szeroko i podniosła lekko głowę tak, by móc musnąć jego wargi. - Kocham Cię. - wyszeptała, patrząc mu prosto w oczy.
- Ja Ciebie też. - wplótł dłoń w jej włosy, zatapiając się w jej ustach. - Mm... Idziemy spać? - spytał, odsuwając się od niej dopiero po chwili.
- Mhm. - uśmiechnęła się, po czym położyła głowę na jego torsie, obejmując go dłonią w pasie.
- Dobranoc.

Kusiło ją to, by spytać o Olgę. Była ciekawa, czy powiedziała mu co ją sprowadza właśnie tutaj, jakie ma plany... Co w ogóle się stało, że przyjechała, szukała pracy... Przecież miała męża... I życie, do którego wróciła. Jednak widok zamyślonego i przygnębionego Maksa, jaki zastała po wyjściu z łazienki uświadomił jej, że ta rozmowa i te pytania zdecydowanie mogą poczekać.

>< 

No to wróciłam...
Takie długie przerwy w pisaniu nie sprzyjają jakości...
Dziś jest trochę mdło i bez wyrazu, tak czuję. Ale muszę od nowa poczuć to opowiadanie...
Mam kilka dni wolnego, na kolejną część myślę, że nie będziecie musieli długo czekać.

Pozdrawiam! ;)