[17]

Witajcie ;)
Znowu dawno mnie tutaj nie było... Eh, nazbierało mi się trochę spraw. Ale w końcu znalazł się też czas na dokończenie kolejnej części. ;)

><

- To nie było rozsądne. - stwierdził, przekręcając się z pleców, na brzuch. Oparł się na dłoniach i spojrzał na nią.
- ... - owinęła się kocem i położyła się na boku, opierając głowę na łokciu. Drugą dłonią gładziła miękki materiał dywanu, na którym obydwoje leżeli. Wzruszyła beztrosko ramionami, uśmiechając się do niego.
- Nie śmiej się tak. Jesteś chora. A ta podłoga... - przerwał, kręcąc głową. Miał wyrzuty sumienia, a jednocześnie nie potrafił pohamować zadziornego uśmiechu i iskierek w oczach, które zaiskrzyły się w jego tęczówkach na samo wspomnienie tego, co wydarzyło się tutaj przed chwilą. Obydwoje wiedzieli, że poniosły ich nieco emocje, a namiętność zawładnęła nimi do reszty. Ale kto w takiej chwili kierowałby się zdrowym rozsądkiem?
- Przecież jest dywan. - uśmiechnęła się, odwracając na plecy i przymykając powieki.
- ... - patrzył na niż i dalej karcił się w duchu. Powinien był zachować choć odrobinę rozsądku. - No dobra. - usiadł, sięgnął po swoje bokserki, wciągnął je i wstał. Stanął nad nią i wyciągnął do niej rękę. - Chodź, zabieram Cię do łóżka.
- ... - chwyciła jego dłoń i zanim się obejrzała, stała na nogach. Nie minęła sekunda, a znalazła się w jego ramionach. Z uśmiechem oplotła go wokół szyi i musnęła jego policzek. - Kocham Cię. I jesteś cudowny... Wiesz? - spytała, kiedy odkładał ją na łóżko. Pochylając się przy tym razem z nią.
- Ty też. - uśmiechnął się z wymownymi iskierkami w oczach i musnął jej usta. Delikatnie i czule. Odwzajemniła pocałunek, a on odsunął się po chwili. - Przyniosę coś do jedzenia. - zaproponował, patrząc jej prosto w oczy. Chciał się podnieść i wyprostować, jednak nie rozluźniła uścisku na jego karku. Spojrzał na nią zdziwiony, a ona uśmiechnęła się pięknie, podniosła lekko głowę, musnęła lekko jego usta i dopiero wtedy puściła jego szyję.

''Zabawne, że w jednej osobie może znajdować się wszystko, co daje Ci szczęście.''

><

Kiedy obudził się następnego dnia i przesunął dłoń na drugą połowę łóżka, szeroko otworzył oczy. Od razu usiadł i rozejrzał się po pomieszczeniu.
- Alicja? - rzucił pytanie, jakby w przestrzeń. Jednak odpowiedziała mu głucha cisza. Dopiero po chwili dotarły do niego odgłosy dochodzące z kuchni. Szuranie, otwieranie szafek, stukanie noża, dźwięk ekspresu do kawy. Zdziwiło go już samo to, że Ali nie ma w łóżku. Ale, że była w kuchni? Z niedowierzaniem wstał z łóżka. Uśmiechnął się, widząc rzucone w fotel ich rzeczy, które pozbierał z podłogi zaraz po tym, jak odniósł Alicję do łóżka. Przetarł oczy i ruszył do kuchni.
Była tak zajęta, że nawet nie zwróciła uwagi na jego obecność. Albo celowo udawała, że nie widzi?
Stała tyłem do niego, przy szafkach. Kroiła pomidory w równe plasterki, a w ekspresie obok parzyła się kawa. Zmierzył ją wzrokiem. Miała na sobie jego t-shirt. Sięgał ledwie do połowy jej uda, odsłaniając cudowne, zgrabne nogi. Na dłuższą chwilę zawiesił na nich spojrzenie, zadziornie uśmiechając się do samego siebie. Uwielbiał ją w takim wydaniu. A świadomość, że ona cała była tylko i wyłącznie jego, jeszcze bardziej poszerzała uśmiech.  Kiedy w końcu był w stanie oderwać od niej wzrok, na palcach podszedł bliżej, stanął tuż za nią, oplatając ją dłońmi w pasie. Wtulił twarz w jej szyję.
- Mmmm... - musnął delikatnie jej skórę. - Kochanie...
- ... - momentalnie wypuściła z dłoni nóż, a jej usta uformowały się w piękny uśmiech. Od swojego powrotu, odkąd się pogodzili i znowu byli razem, nigdy nie nazywał jej w ten sposób. W dodatku wypowiedział to w tak cudowny sposób. Z czułością i delikatną chrypką, w zaspanym jeszcze głosie. Rozczulił ją! Takiego właśnie kochała go najbardziej. Jej mina - ten uśmiech, iskierki w oczach - najdoskonalej świadczyła o tym,  jak bardzo ujęło ją to jedno słowo.
Obserwował jej reakcję, przysuwając swoje usta do jej szyi. Pod wpływem ciepła jego oddechu, cofnęła się delikatnie i wtuliła w niego.
- Tak właściwie... - zaczął, podnosząc głowę i opierając brodę na jej ramieniu. - Co Ty tutaj robisz?
- Śniadanie? - odparła, bardziej pytającym tonem głosu.
- Ty? - uśmiechnął się znacząco, co nie uszło jej uwadze. Odwróciła się przodem do niego i spojrzała mu prosto w oczy, jednocześnie unosząc wysoko brwi.
- Jak na przykładną, przyszłą żonę przystało. - pochyliła się w jego stronę i pocałowała, zaraz odwracając się z powrotem do szafek.
- A czy przyszły mąż może Ci chociaż jakoś pomóc? - spytał, zaglądając jej przez ramię. Wzięła do ręki nóż i wróciła do przerwanej czynności.
- Może wyjąć kubki do kawy. - odparła, kątem oka na niego zerkając.
- Okej... - wypuścił ją ze swoich objęć i podszedł do odpowiedniej szafki. Wyjął z niej dwa kubki i postawił przy ekspresie.
- A teraz możesz usiąść i zaczekać. - poleciła.
Przytakująco pokiwał głową i usiadł na jednym z krzesełek. Odwrócił się tak, by móc na nią patrzeć i znowu uśmiechnął się sam do siebie, przeszywając ją wzrokiem, od stóp zaczynając.
W pewnym momencie gwałtownie wstał z krzesełka i zniknął w sypialni. Wrócił, zanim zdążyła zawołać za nim. Znowu stanął za nią. Tym razem nałożył jednak na jej ramiona szlafrok.
- Załóż.
- ... - Właśnie skończyła dekorować kanapki, a on odszedł kilka kroków i usiadł na krzesełku. Odwróciła się w jego stronę, przygryzając wargę. -  Po co? - demonstracyjnie przystanęła z nogi, na nogę, a jego wzrok momentalnie padł na jej kończyny. Uśmiechnęła się z satysfakcją.
- ... - roześmiał się, kręcąc głową. - Wariatka!
- ... - zawtórowała mu.
- No co? - spytał, widząc jej pytające spojrzenie. - Nie chcę, żebyś się jeszcze bardziej rozchorowała! - odparł, rozbawiony. - Już i tak mam wyrzuty sumienia...

>< 

- Pyszne. - uśmiechnął się, odsuwając od siebie talerz. - Nawet nie wiedziałem, że umiesz robić takie smaczne kanapki. W takim razie ja posprzątam - dodał, widząc, że ona też skończyła.
- Zostaw! - zaprotestowała, łapiąc jego rękę, kiedy chwycił za talerz. - Zostaw. - powtórzyła z uśmiechem, wstając z krzesełka i siadając mu na kolanach. Uśmiechnął się, oplatając ją dłońmi w pasie, a ona ujęła jego twarz w swoje dłonie i delikatnie musnęła jego usta. Odsunęła się, a widząc, ze nadal na przymknięte oczy ponownie zatopiła się w jego ustach. Odwzajemnił pocałunek, muskając ją czule, jednak z każdą chwilą coraz zachłanniej. Oderwał się od niej, dopiero kiedy obu zabrakło oddechu. Oparła swoje czoło o jego, patrząc mu prosto w oczy.
- Wracaj do łóżka. - odezwał się, po chwili milczenia.
- Sama? - westchnęła, wyginając usta w podkówkę.
- ... - roześmiał się. Kochał ją taką! - Posprzątam tu i przyjdę do Ciebie.

>< 

- No i jestem. - z uśmiechem wkroczył do sypialni. Siedziała na łóżku, oparta o poduszki.
- Właściwie... - zaprotestowała, kiedy wchodził do łóżka. - Nie powinieneś się tak do mnie zbliżać. Mogę Cię zarazić. - dodała, widząc jego zdziwione spojrzenie.
- Juz prawie jesteś zdrowa. - wzruszył ramionami. - A poza tym... - przysunął się bliżej niej, patrząc na nią podejrzanym wzrokiem. - Ja nie mam nic przeciwko chorowaniu z Tobą! - dokończył, pochylając się nad nią. Wiedział, ze spodziewa się pocałunku. Jej oczy mówiły same, za siebie. W ostatniej chwili szybko się jednak cofnął i... Zaczął ją łaskotać.
- Ała! Maaks! Proszę, proszę, przestań!
- ... - nie wzruszały go jej krzyki, wręcz przeciwnie, im bardziej mu się wyrywała, tym bardziej ją łaskotał.
- Maks! Stoop! - chwyciła jego nadgarstki, zaciskając na nich swoje dłonie z całej siły. - Prooszę! Muszę iść po chusteczki... - dodała, patrząc mu prosto w oczy.
- ... - przez chwilę przyglądał się jej wnikliwie, a kiedy poluźniła uścisk na jego nadgarstkach, pozwolił jej wstać z łóżka. Odeszła kilka kroków, a kiedy uznała, że jest już w bezpiecznej odległości odwróciła się.
- Teraz mnie już nie złapiesz! - roześmiała się i pobiegła do łazienki. Zanim zdążył wstać, usłyszał jak zatrzaskuje za sobą drzwi. Westchnął. No cóż, wygrała.

><

Korzystając z tego, że miał dziś wolne spędzili cały dzień w domu. Kiedy Alicja wyszła z łazienki Maks przygotowywał obiad. W ramach odwdzięczenia się za śniadanie postanowił przyrządzić go sam. Przyszłą żonę oddelegował na kanapę, włączając jej jakiś film na dvd. Obiad zjedli w salonie, karmiąc się nawzajem. A później długo siedzieli w swoich objęciach rozmawiając o wszystkim i o niczym.

- Maks? - odchyliła lekko głowę, unosząc ją do góry, tak by móc spojrzeć mu w oczy. - Powinniśmy odwiedzić Ewę i małego.
- Odwiedzimy. Jak tylko do końca wyzdrowiejesz. - musnął jej włosy.
- To już niedługo. Naprawdę czuję się już całkiem nieźle... - stwierdziła z entuzjazmem w głosie.
- Zauważyłem. - roześmiał się. - Ale te kilka dni musisz sobie jeszcze dać...
- Mam jeszcze dwa dni urlopu.
- To się świetnie składa. Odpoczniesz sobie. - oparł głowę na jej ramieniu. - Bo później czeka nas gorący okres. - wyszeptał, ściszonym tonem.
- Co masz na myśli?
- Jak to co? Ślub...
- No tak... Ale to...
- Za niecałe dwa tygodnie. - wszedł jej w słowo.
- ... - gwałtownie odwróciła głowę i spojrzała w jego oczy. Uśmiechnął się, widząc ogromne zdziwienie w jej czekoladowych tęczówkach. Założył kosmyk włosów za jej ucho, przejechał dłonią po policzku i przelotnie musnął jej rozchylone wargi. Odsunął się, a ona dalej pozostawała w szoku. Jednak teraz na jej twarzy zaczynał malować się piękny uśmiech.
- Zaczniemy nowy etap. Razem.

''Pójdziemy ze sobą powoli obok

Do końca wszystkiego żeby zacząć na nowo

Bez słowa i snu w zachwycie nocą

A bliskość rozproszy nasz strach przed ciemnością

Będziemy tam nago biegali po łąkach

Okryją nas drzewa gdy zajdą wszystkie słońca

I czując Cię obok opowiem o wszystkim

Jak często się boje i czuje się nikim.''